Mijn naam is Doedel, ik ben een standaard Labradoodle met een geweldige witte wolvacht. Ik ben mede-oprichter van TypischDoodles, een kleine fokkerij van Australian Labradoodles, die ontstaan is uit de liefde voor ons ras. In tegenstelling tot vele andere honden, heeft mijn mooie witte vacht wel onderhoud nodig en daarom word ik wekelijks op zondagavond geborsteld door mijn baasje Klaas tijdens Studio Sport. Vind dit niet echt een feestje, moet ik eerlijk zeggen en stel als voorwaarde dat ik een heerlijke traktatie krijg als al mijn klitten uit mijn vacht zijn weggeborsteld. Vrouwtje Agnes is mijn allerliefste vriendin, van haar krijg ik altijd eten, mag ik altijd mee naar kantoor en we maken de mooiste wandelingen.

Ik heb ook een groot deel van de opvoeding van de 3 dochters Tessa, Lieke en Xanne op mijn schouders genomen. Ik houd ze bezig als ze zich vervelen en laat ze zelfs uit, eerst door ze aan de riem mee te nemen en later mochten ze ook los meelopen  Als ze vroeger eten morsten, dan zorgde ik er wel voor dat het keurig opgeruimd werd. En als baasje en vrouwtje een avondje op stap gaan, dan zorg ik ervoor dat ze zich veilig voelen door bij ze te liggen tijdens het televisie kijken. Je voelt je verantwoordelijk, toch?

Allergieën

Binnen de TypischDoodles familie zijn de mensen niet vrij van allergieën, vandaar dat bij de keuze voor een hond in 2015, baasje en vrouwtje kozen voor een ras met een allergievrije en niet verharende vacht. Lucky me ?.

In tegenstelling tot Spetter en Famke, waar ik later meer over ga vertellen, ben ik geen Australian Labradoodle met een stamboom in mijn kontzak. Ik ben gewoon een leuke en lieve hond met een witte vacht vol met kleine krulletjes.

Vreemd gevoel

Al een lange tijd merkte ik aan de sfeer in huis dat er wat zou gaan gebeuren. Er hing iets in de lucht wat ik niet kon benoemen, wat ik niet kon ruiken, proeven of horen. Vrijdagochtend 26 november 2021 maakte een eind aan deze onzekerheid en bleek achteraf de laatste ochtend te zijn dat ik heerlijk kon uitslapen. De laatste ochtend dat mijn oren onbezorgd naast mijn kop konden hangen en de laatste ochtend dat mijn staart geen lustobject zou zijn.

Flevodoodles

Die bewuste vrijdagochtend gingen we op pad richting FlevoDoodles in Marknesse met als doel om onze TypischDoodles familie uit te breiden met een prachtig abrikoos teefje. We werden uitgenodigd door Bailey (moeder van) bij René en Virginie in de keuken en voordat ik het wist stond ik met mijn vier poten tussen 6 stoeiende bolletjes bruine wol. Ik wist niet waar ik moest kijken, durfde mijn poten niet te verplaatsen, bang dat ik op zo’n bolletje zou gaan staan.

Spetter

Verderop in de keuken stond Bailey, een prachtige mooie rustige Labradoodle die dit tafereeltje met een glimlach om haar bek stond te aanschouwen. Met een overduidelijk Australisch accent vroeg ze vriendelijk aan mij of ik het wel zag zitten om één van deze bruine stuiterballen verder op te voeden. “Geen probleem”, antwoordde ik op z’n plat Brabants, maar de twijfel in mijn stem moet ze gehoord hebben. “Gaat helemaal goed komen, heb vooral veel geduld met haar”, was haar antwoord. “Ze wordt vast een vriend voor het leven”. Op de vraag van Bailey hoe ik haar zou gaan noemen, reageerde ik impulsief met Spetter, omdat ze later vast een hele mooie meid zal worden. Een echte Spetter. Tevreden kreeg ik een knikje van goedkeuring en hiermee was de keuze gemaakt, Spetter.

Vrienden voor het leven?

Eenmaal thuis gekomen, na een reis van wel 10 minuten, blijkt Spetter een heel verlegen hondje dat voorzichtig de omgeving begint te verkennen. Deze verlegenheid duurt ongeveer net zo lang als de eerder genoemde reis en ik word onbedoeld en tegen mijn wil in, een ware kermisattractie, waar mijn staart en oren een belangrijk deel van uit maken. Rustig “een uiltje knappen” is er niet meer bij, want ze heeft lak aan de openingstijden. Ze mag graag even in mijn oor blaffen als ik in dromenland ben of gebruik maken van haar vlijmscherpe tandjes, waardoor mijn slaap ruw wordt verstoord.  Een vriend voor het leven? Dacht het niet. Kortom, weg met de rust en daar heb ik mij in vergist.

Maar de aanhouder wint en we zijn aan elkaar gaan wennen. We ruilen regelmatig van bot, eten elkaars eten op met wederzijdse goedkeuring (als vrouwtje het niet ziet) en spelen spelletjes met de panda en de beer, die langzamerhand steeds meer ledematen beginnen te verliezen. Hoewel haar speelsheid onuitputbaar lijkt te zijn, wordt Spetter steeds iets rustiger. Een vriend voor het leven? Misschien toch wel.

Trainen

Wekelijks mag Spetter met vrouwtje naar een hondentraining en ze lijkt daar donders goed in te zijn. Op commando zitten en liggen is inmiddels gesneden koek voor haar, maar ze doet ook dingen waar ik helemaal niets van snap. Om paaltjes heen rennen en bij een riem gaan liggen als vrouwtje daar opdracht toe geeft, is één van die dingen. Het verschil tussen Spetter en mij is, dat ik luister wanneer ik MOET luisteren en Spetter luistert wanneer ze daar zin in heeft. Maar dat heeft ze zeker geleerd nu ze wat ouder is.